- A
- A
- A
Media
Konferencja prasowa w dniu 27 stycznia 2010r., przed Dniem Życia Konsekrowanego
Świadectwo miłości we wspólnocie Kościoła
m. Jolanta Olech USJK, sekretarz generalna konsulty zakonnej żeńskiej
- Adhortacja apostolska Vita consecrata (1994) w III części zatytułowanej Servitium caritatis (Życie konsekrowane objawieniem Bożej miłości w świecie, pp.72 i dalsze) przypomina o tym, że osoby konsekrowane zostają poświęcone i posłane na świat, aby naśladować Chrystusa i - w komunii z Kościołem - kontynuować jego misję. Z racji swego powołania powinni służyć Bogu i człowiekowi. Ta służba przybiera różne formy (świadectwo życia, życie braterskie we wspólnocie), wśród nich konkretne formy działalności zewnętrznej i tzw. dzieła typowe dla poszczególnych form życia konsekrowanego.
- Zwyczajowo wśród tych konkretnych form wymienia się działania o charakterzeedukacyjnym i wychowawczym, w służbie życiu i ochronie zdrowia, charytatywne, skierowane ku ludziom potrzebującym pomocy i inne, czasem trudne do zakwalifikowania. Wszystkie one mają ten sam wspólny mianownik: są formami realizowania tego servitium- caritatis, posługi miłości, pragnienia ukazywania we współczesności głębi miłości Boga do człowieka i troski o wizerunek Boga zniekształcony w obliczach braci i sióstr. Fundamentem i bodźcem tych działań jest Bóg miłujący człowieka (p.75) a konkretni ludzie zaangażowani w tych działaniach - pragną być Jego ubogimi i często niedoskonałymi narzędziami.
- W niniejszym przedstawieniu ograniczę się tylko do przedstawienia - i to w sposób schematyczny - wkładu żeńskich zgromadzeń zakonnych (tzw. czynnych)w Polsce w służbę miłosierdzia i miłości polskiego Kościoła. To jedna z czterech obecnych w Polsce form zorganizowanego życia konsekrowanego obok mniszek, posługujących przede wszystkim modlitwą i ofiarą, bardzo prężnych i zaangażowanych w wielu dziedzinach zgromadzeń męskich i świeckich instytutów życia konsekrowanego, wypełniających swa misję niejako "od środka", żyjąc w świecie. Pragnę pokazać na tym przykładzie konkretny wkład zakonnic w służbę człowiekowi, w tym zakresie, w jakim można to pokazać poprzez cyfry. Zdajemy sobie sprawę, że za tymi cyframi stoją pokłady modlitwy, pracy, poświecenia, czasem trudności formowane przez konkretnych ludzi, a jednocześnie, że cyfry nie wyczerpują zagadnienia, ukazując tylko pewien jego aspekt.
- W Polsce jest w chwili obecnej 150 zgromadzeń zakonnych posiadających po kilka-kilkadziesiąt domów (w sumie domów zakonnych jest ponad 2500). Liczba sióstr w zgromadzeniach czynnych wynosi ok. 22.000 wliczając wszystkich, od kandydatek po siostry na ostatnim etapie swego życia, służących przede wszystkim modlitwą i cierpieniem. Siostry prowadzą różnego typu placówki edukacyjne i wychowawcze, od żłóbka (niestety tylko 1), przez przedszkola (ok.300), szkoły podstawowe, gimnazja i licea ( 84) i 1 uczelnię wyższą ( w Krakowie, Urszulanki UR). Do tej kategorii należałoby zaliczyć 75 internatów i akademików dla młodzieży. W dalszym ciągu ok.3400 sióstr jest katechetkami w szkołach podstawowych i średnich. Istnieje 41 domów dziecka prowadzonych przez siostry, 5 pogotowia opiekuńcze, 66 ośrodków resocjalizacyjnych, wychowawczych i szkolno-wychowawczych oraz 84 świetlice dla dzieci i młodzieży z trudnych środowisk W ramach troski o życie i pomoc ludziom chorym siostry prowadzą 65 domów opieki społecznej i zakładów opiekuńczo-leczniczych dla dzieci; ok.130 różnego typu zakładów pielęgnacyjnych i pomocy społecznej dla dorosłych; schronisko dla kobiet (w Krakowie) i 2 domy dla bezdomnych; ponad 35 stołówek dla biednych, 1 szpital, 11 ośrodków poradnictwa medycznego i psychologicznego, 3 hospicja i 7 domów samotnej matki. Około sióstr pracuje w różnych ośrodkach służby zdrowia prowadzonych przez Kościół i Państwo jako lekarze (35) i pielęgniarki (ok800). Do tych liczb należałoby dodać ok 1100 sióstr pracujących w innych instytucjach prowadzonych przez Kościół, szczególnie przez Caritas diecezjalne. Mowa tutaj o zorganizowanych formach pomocy. Trzeba powiedzieć, że niemal każdy dom zakonny, które poza prowadzeniem dzieł i pracą w instytucjach prowadzonych przez innych, ma wokół siebie krąg ludzi, którym stara się pomagać w wymiarze duchowym, w ich codziennych problemach i w wymiarze materialnym. Ta pomoc, zorganizowana czy spontaniczna jest ukierunkowana nie tylko na zaradzenie konkretnym potrzebom i brakom, ale z reguły - na przybliżeniu ludziom, szanując ich osobiste przekonania, prawdy o Bożej miłości. Nową, po 1989 roku formą posługi ludziom, posługą rozwijającą się dość dynamicznie jest tworzenie możliwości refleksji o charakterze duchowym czasem połączonej z wypoczynkiem. Myślę tu o zorganizowanych domach rekolekcyjnych prowadzonych przez siostry (ok60), domach wypoczynkowych (ponad 60), a także coraz częściej proponowanych weekendowych czy kilkudniowych dniach skupienia w domach zakonnych.
- Przedstawione powyżej dane jak powiedziałam mają charakter niepełny. Chodziło przede wszystkim o pokazanie niektórych przynajmniej i konkretnych przestrzeni, w których pragniemy posługę miłości realizować. Zdajemy sobie sprawę, że to nie wiele z punktu widzenia współczesnych potrzeb i że wołanie Papieża Jana Pawła II o nową wyobraźnie miłosierdzia pozostają dla nas ciągle wezwaniem do refleksji i poszukiwania nowych pól pomocy.
