- A
- A
- A
Wydarzenia
WSPIERAJMY ZAKONY KLAUZUROWE
Nawiązując do obchodzonego 21 listopada w liturgii wspomnienia Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny papież zaapelował o wsparcie dla zakonów klauzurowych. Jest wśród nich także gnieźnieńska wspólnota sióstr karmelitanek bosych, obecna w archidiecezji gnieźnieńskiej od 1995 roku.
„Dzisiaj, we wspomnienie liturgiczne Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w świątyni, obchodzimy Dzień pro Orantibus, poświęcony pamięci wspólnot zakonnych klauzurowych. Jest to najwłaściwsza okazja, by podziękować Panu za dar wielu osób, które w klasztorach i eremach poświęcają się całkowicie Bogu na modlitwie, w milczeniu i w ukryciu. Niech tym wspólnotom nie zabraknie miłości, bliskości, a także wsparcia materialnego całego Kościoła!” – mówił papież.
Nowe dokumenty o życiu mniszek
Gnieźnieński Karmel wywodzi się ze wspólnoty w Tryszczynie k. Bydgoszczy, która na prośbę Prymasa Polski kard. Józefa Glempa podjęła się budowy klasztoru w Gnieźnie. Pierwsze siostry zamieszkały w nim 30 czerwca 1995 roku. Święta Rodzina z Nazaretu: Jezus, Maryja i Józef są szczególnymi patronami naszego gnieźnieńskiego Karmelu, a tajemnica ich wspólnoty jest dla nas wezwaniem i ożywia naszą modlitwę w intencji rodzin. Miłość, aby była piękna musi być zaszczepiona w sercach ludzkich przez Ducha Świętego. Tak właśnie jest, gdy chodzi o Jezusa, Maryję i Józefa. Piękna miłość, opiewana w Pieśni nad Pieśniami, stała się ich udziałem na samym progu Nowego Przymierza.
Nasza wspólnota zakonna wyrasta z duchowych źródeł monastycyzmu wschodniego. Żyjemy Regułą pierwotną mnichów z Góry Karmel w Palestynie, która w tradycji biblijnej jest związana z postacią proroka Eliasza. Jak oni, oddane szczególnej miłości i czci Matki Bożej, jesteśmy cząstką karmelitańskiej rodziny zakonnej. Św. Teresa od Jezusa, odpowiadając na szczególne potrzeby Kościoła, rozdartego w swej jedności w okresie Reformacji, odkryła na nowo całe bogactwo charyzmatu karmelitańskiego, odnowiła Zakon i wyznaczyła apostolski cel modlitwie i kontemplacyjnemu życiu karmelitanek bosych. Modlitwa przenika całe życie, aby chodzić w obecności żyjącego Boga, nieustannie poszukując zjednoczenia z Nim w wierze, nadziei i miłości.
Życie we wspólnocie
Karmelitanki bose prowadzą życie kontemplacyjno-eklezjalne, w harmonii między samotnością i milczeniem a komunią siostrzaną, w małej rodzinie, której najwyższą normą życia jest wzajemna miłość. Św. Teresa ograniczyła liczbę sióstr do 21, aby możliwe było tworzenie głębokich więzi i życie w przyjaźni: „Tutaj wszystkie powinny być z sobą w przyjaźni, wszystkie powinny na równi siebie miłować, wszystkie wzajemnie siebie cenić i wzajemnie się wspomagać” (D 4,7). Pisze również o życiu wspólnotowym: „Wielkie to nieszczęście dla duszy być pozostawioną samej sobie wśród tylu niebezpieczeństw. Z tego powodu radziłabym każdemu, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej, aby zwłaszcza z początku starał się o przyjaźń i towarzystwo z takimi, którzy podobnież ćwiczą się w rozmyślaniu. Jest to rzecz w największym stopniu pożyteczna, choćby tylko dlatego, że wtedy jeden drugiego modlitwą swoją wspomaga” (Ż 7, 20).
Mała droga św. Teresy z Lisieux
SW sposób szczególny jest nam bliska św. Teresa od Dzieciątka Jezus i światło „małej drogi duchowego dziecięctwa”. Teresa w ukryciu Karmelu przeżywała wielką przygodę chrześcijańskiego doświadczenia i przypomniała, że to właśnie w słabości człowieka Bóg dokonuje swoich cudów. „Aby kochać Jezusa, to im jesteśmy słabsi, tym bardziej jesteśmy gotowi na działanie tej Miłości, co pochłania i przemienia. Jakkolwiek daleko byśmy były, Jezus sam po nas przyjdzie, przemieni nas w płomień miłości. Jezus nie domaga się wielkich czynów, nie potrzebuje naszych dzieł, lecz jedynie miłości. Jest spragniony miłości”. Święci Teresa od Jezusa, Jan od Krzyża, Teresa od Dzieciątka Jezus i inni święci Karmelu, dzieląc się swoim doświadczeniem na temat modlitwy, nieustannie nas inspirują i umacniają w wędrówce na szczyt góry, którą jest Chrystus.
